Hoe het allemaal begon

Het verhaal van BVML

In 2012 richtte Béa Ercolini TPAMP op. We laten haar aan het woord.

“Juli 2012. De redactie van ELLE België is druk in de weer met de voorbereiding van het fameuze ‘septembernummer’ van het tijdschrift, traditioneel de belangrijkste editie van het jaar. Maar bij de koffieautomaat gaat het alleen maar over Femme de la Rue, de documentaire van Sofie Peeters.

Zowel de Franstalige als de Nederlandstalige journalisten waarover ik de leiding heb, vertellen over hun ervaringen in de trein, in de stad en zelfs op het platteland. Ze gaan allemaal over hetzelfde.”

De documentaire gaat de wereld rond en zorgt ervoor dat vrouwen en meisjes het woord durven nemen. Ja, ze worden lastiggevallen. Nee, het gaat niet om flirten. Het is opdringerig, gewelddadig en beledigend. Het gebeurt zo vaak dat ze er niet eens aan denken erover te klagen. Wie zou er naar hen luisteren? Zolang hun vriend, man of broer naast hen loopt, gebeurt er niets…

Zo ontstaat BVML: eerst met een crowdfundingcampagne, daarna met een vzw genaamd ‘Touche pas à ma pote’ (Blijf van mijn Lijf). Het is een verwijzing naar de slogan van SOS Racisme: ‘Touche pas à mon Pote’. Die organisatie verdedigt jongeren met een migrantenachtergrond sinds de jaren 80. De Belgische tegenhanger gaf ons de toestemming hun logo te gebruiken: de kleine gele hand. “Nultolerantie voor seksisme, nultolerantie voor racisme. Het is dezelfde strijd.”, schrijven ze ons. Het is een van onze motto’s gebleven.

Sofie Peeters, la réalisatrice du film « Femme de la rue », est la marraine de TPAMP.

Toen het tijdschrift verscheen, stroomden er massa’s getuigenissen binnen. Ze waren schokkend. “Ze zijn met velen, ze staan me op te wachten aan de bushalte. Elke dag.” “Hij volgde me naar huis en bleef zelfs een hele tijd onder mijn raam staan.” “Ze vragen mijn telefoonnummer en als ik weiger, beledigen ze me.” Geen denken aan dat we mensen aan hun lot overlaten tegenover deze vorm van geweld, los van hun gender: vrouwen, meisjes, non-binaire mensen, …

In haar artikel in het tijdschrift roept Juliette de Bruxelles op tot maatregelen, opvoeding en een wet. “Het is verboden – en maar goed ook – om iemand youpin, bicot of macaroni (scheldwoorden voor joden, Arabieren en Italianen) te noemen, maar hoe is het mogelijk dat men wél ongestraft salope mag roepen naar een vrouw op straat?”

Twee jaar later wordt de anti-seksismewet in het leven geroepen: seksuele intimidatie is nu een strafbaar feit. Seksisme en seksuele intimidatie worden gezien als een maatschappelijk probleem dat opgelost moet worden. Blijf van mijn lijf organiseert workshops op scholen, voor organisaties en recent nog voor de Brusselse politie.

DIE IMPACT op de samenleving is er dankzij ons en jou. De strijd gaat door en we hebben nog heel wat werk voor de boeg. Bedankt om in BVML te geloven. Bedankt dat je ons de middelen geeft om in actie te komen!